16 miljoen Nederlanders, die zich erg goed over de wereld hebben verspreid.
Gisteren zat ik in de bus, met vlak achter mij drie Leidse corps meisjes. Dat weet ik omdat ze alledrie uitgebreid met hun mobiele telefoons liepen te zwaaien en hun belevenissen aan het thuisfront aan het vertellen waren. Met alleen hun conversaties zou ik 10 blogs kunnen vullen, maar een ervan sprong er echt uit:
"ja het is wel okee hier, gisteren zijn we naar die ene tent geweest die de vriend van de praeses aanraadde, je weet wel, nou daar hebben we dus een aantal van die meiden gezien die hier dan wonen. Getverdemme, die zijn echt zooooo dom! Dat moet natuurlijk ook wel, als je man de hele dag aan het werk is en jij nooit hoeft na te denken, jahoor dan breken je hersencellen natuurlijk vanzelf af. Nee, echt waar, heeeeeeel dom, allemaal. Het enige spannende in hun leven is de relatie die ze hebben met hun tennisleraar. Ja, haha, echt heeeel dom!"
Uit angst dat ze in mij een Nederlandse domme expat-vrouw zouden herkennen ben ik in een zijwaartse vloeiende beweging twee haltes te vroeg uitgestapt. Maar wat mij bovenal dwars zit is dat ik zo'n lelijke tennisleraar heb.
Friday, December 22, 2006
Thursday, November 02, 2006
Thuis
Het leven is wat je gebeurt terwijl je andere plannen maakt
Het is de kunst achter je te laten wat was
Te genieten van wat is
En je niet druk te maken om wat gaat komen….
Da’s allemaal erg mooi en waar,
Totdat de Lonely Planet tegen je liegt.
Steve, de schrijver van mijn voormalige Bijbel,
beschrijft zijn favoriete dag in Hong Kong.
In de middag bevindt hij zich in een reusachtige kabelbaan.
Echter is deze kabelbaan pas 2 weken geleden opengegaan en
had ik die Lonely Planet echt al eerder….
Nu vraag ik je!
Je begrijpt dat wij niet meer blindelings de LP volgen.
Vooral als we vrienden over hebben wil je toch
een beetje bereisd uit de hoek komen
Want ook al wonen wij pas een paar maanden in Hong Kong,
Je wilt toch graag je stad laten zien alsof je er bent geboren.
En een fantastische stad;
Want genieten doen we. Het is moeilijk je niet te verliezen in
de bruisende lifestyle van Hong Kong.
Iedere avond en vooral ieder weekend voelt als een vakantie.
Of we nu wedden op paardenrennen, waterskiën tussen de palmstranden, hiken over de groene heuvelruggen of aan de bar staan hoger dan de Euromast, iedere dag is weer enerverend en nieuw.
En hoewel het steeds meer als thuis begint te voelen,
Zeggen we nog steeds dat we met kerst naar “huis” gaan.
Hopelijk zeggen we hetzelfde
als we op nieuwjaar weer terug naar Hong Kong vliegen.
Het laten komen zoals het komt;
Makkelijk praten vanaf 34 hoog,
(Nog) zonder baan en
Zo’n 9500 kilometer van huis,
Maar leven is het zeker!
Het is de kunst achter je te laten wat was
Te genieten van wat is
En je niet druk te maken om wat gaat komen….
Da’s allemaal erg mooi en waar,
Totdat de Lonely Planet tegen je liegt.
Steve, de schrijver van mijn voormalige Bijbel,
beschrijft zijn favoriete dag in Hong Kong.
In de middag bevindt hij zich in een reusachtige kabelbaan.
Echter is deze kabelbaan pas 2 weken geleden opengegaan en
had ik die Lonely Planet echt al eerder….
Nu vraag ik je!
Je begrijpt dat wij niet meer blindelings de LP volgen.
Vooral als we vrienden over hebben wil je toch
een beetje bereisd uit de hoek komen
Want ook al wonen wij pas een paar maanden in Hong Kong,
Je wilt toch graag je stad laten zien alsof je er bent geboren.
En een fantastische stad;Want genieten doen we. Het is moeilijk je niet te verliezen in
de bruisende lifestyle van Hong Kong.
Iedere avond en vooral ieder weekend voelt als een vakantie.
Of we nu wedden op paardenrennen, waterskiën tussen de palmstranden, hiken over de groene heuvelruggen of aan de bar staan hoger dan de Euromast, iedere dag is weer enerverend en nieuw.
En hoewel het steeds meer als thuis begint te voelen,
Zeggen we nog steeds dat we met kerst naar “huis” gaan.
Hopelijk zeggen we hetzelfde
als we op nieuwjaar weer terug naar Hong Kong vliegen.
Het laten komen zoals het komt;
Makkelijk praten vanaf 34 hoog,
(Nog) zonder baan en
Zo’n 9500 kilometer van huis,
Maar leven is het zeker!
Wednesday, October 11, 2006
Voertaal
Hong Kong was een Engels bolwerk en dat merk je. Lekker rechts inhalen, ook nog het stuur aan de verkeerde kant en bovendien overal Engels spreken.
Mandarijn heeft 4 verschillende toonvallen om een woord uit te spreken en een volstrekt afwijkende set grammatica van wat wij kennen. Niet makkelijk, maar vanaf volgende week gaan we toch een gooi doen.
Cantonees heeft minstens 8 verschillende toonvallen en als ze gedronken hebben komen daar nog eens 8 bij. Zeker niet makkelijk, en waarschijnlijk houden wij het bij ”goedemorgen”, ”dankjewel”, ”pas op man in je rug” en ”iets meer hangend op de nummer 10 positie bewegen dan ben je beter aanspeelbaar”. Het laatste werkt vooral goed met de gebaren erbij.
Engels is eigenlijk wat iedereen hier spreekt. Op kantoor is alles Engels, de makelaar spreekt vloeiend Engels, de portier van ons gebouw, de mensen in de winkel. Een beperkte stimulans om de 8 toonvallen onder de knie te krijgen.
Pas als je wat buiten de stad komt merk je dat er ook veel Chinezen naar HK zijn gekomen die geen Engels hebben geleerd. Maar bordjes klassiekers zoals ”Yes, yes, same, same but different” of ”this bar is closed because it’s not open” kom je nog steeds niet tegen..
Wij zijn op zondag naar de Big Budda gegaan. Die ligt op het groene Lantau eiland en is de grootste, zittende, openlucht, Buddha ...ter wereld! Buddha zit boven op een berg met een klein attractie dorp en echt klooster ernaast. Afwisselend waan je je in de Efteling en in Boedistisch Thailand.
Eindelijk is het Engels voertaal af als we in het klooster zijn. De drie toonvallen komen nu dan pas en met een welgemeende ”ngoi” nemen wij de specialiteit van de kaart in ontvangt: Fired rice.
Mandarijn heeft 4 verschillende toonvallen om een woord uit te spreken en een volstrekt afwijkende set grammatica van wat wij kennen. Niet makkelijk, maar vanaf volgende week gaan we toch een gooi doen.
Cantonees heeft minstens 8 verschillende toonvallen en als ze gedronken hebben komen daar nog eens 8 bij. Zeker niet makkelijk, en waarschijnlijk houden wij het bij ”goedemorgen”, ”dankjewel”, ”pas op man in je rug” en ”iets meer hangend op de nummer 10 positie bewegen dan ben je beter aanspeelbaar”. Het laatste werkt vooral goed met de gebaren erbij.
Engels is eigenlijk wat iedereen hier spreekt. Op kantoor is alles Engels, de makelaar spreekt vloeiend Engels, de portier van ons gebouw, de mensen in de winkel. Een beperkte stimulans om de 8 toonvallen onder de knie te krijgen.
Pas als je wat buiten de stad komt merk je dat er ook veel Chinezen naar HK zijn gekomen die geen Engels hebben geleerd. Maar bordjes klassiekers zoals ”Yes, yes, same, same but different” of ”this bar is closed because it’s not open” kom je nog steeds niet tegen..
Wij zijn op zondag naar de Big Budda gegaan. Die ligt op het groene Lantau eiland en is de grootste, zittende, openlucht, Buddha ...ter wereld! Buddha zit boven op een berg met een klein attractie dorp en echt klooster ernaast. Afwisselend waan je je in de Efteling en in Boedistisch Thailand.
Eindelijk is het Engels voertaal af als we in het klooster zijn. De drie toonvallen komen nu dan pas en met een welgemeende ”ngoi” nemen wij de specialiteit van de kaart in ontvangt: Fired rice.
Tuesday, September 19, 2006
Indrukken
De roltrap die recht door het centrum omhoog gaat naar Midlevels
En helemaal boven aan die roltrap, daar wonen wij...
De straat waar gedronken wordt: Lan Kwai Fong
Hoe gaat dit passen?
Wodka in de Wodka-bar
Joppe op de apen-rots
Monday, September 18, 2006
Shoppen
Shoppen
Work hard, shop harder.
Why do you need yoga, when you have retail therapy
HSCB credit card… because shopping makes you feel good.
Vanmiddag liep ik langs de net geopende Esprit winkel op Queensroad, een van fameuze winkelstraten in Hong Kong.Op straat worden balonnen uitgedeeld met de teksten als “work hard, shop harder” en er is een soort streetdance voorstelling voor de winkel. In de etalage voeren twee etalage poppen van vlees en bloed een balletvoorstelling op. Dit is dus retail therapy.
Ik kijk over de schouders van een klein Chinees vrouwtje naar het tafereel. De hemel is een half uur geleden opengebarsten en zij heeft over haar kleren een vuilniszak aan met gaten voor haar armen, zoals je die vroeger maakt om buiten te spelen. Ze draagt een grote rietenhoed die je ook vaak ziet bij vrouwen die aan het rijstplukken zijn in de velden. Ze heeft een anderhalve meter lange bamboe stok over haar schouder en aan beide kanten balanceren twee zware plastic zakken. De lokale markten liggen op de heuvel en worden vaak lopende bevoorraad. Zwaar werk en zeker voor een vrouw van 50 schat ik. Ik vraag me af wat zij ervan denkt.
Shoppen is een werkwoord wat ook in Nederland een ongekende opmars heeft gemaakt. Marike en mijn zusjes gebruiken het, maar ik denk mijn moeder ook al. Maar het shoppen waar de Viva het over heeft is peanuts bij wat hier gebeurd. Hong Kong is de eredivisie van het shoppen.
“HSBC Credit card... because shopping makes you feel good.” Shoppen is hier een religie geworden. Vroeger waarschuwde je vader om alleen te kopen wat je nodig had, hier durf je tegenovergestelde in je credit card reclame te zeggen. Nu is het anders. Het voelt goed om met nieuwe spullen thuis te komen, winkels hebben 8 collecties per jaar, 8 keer uitverkoop, kleren worden ontworpen om niet te lang mee te gaan (ZARA concept) want anders kom je niet nog 7 keer terug.
De vraag is of deze materialistische dadendrang nog heel lang houdbaar is. Zie de wereld als een simpele machine waar wat in moet en wat uitkomt. Erin gaan natuurlijke bronnen in en er komen primaire, secundaire en tertaire behoeften uit. Laten we zeggen dat de tertaire behoeften bevredigd worden door de Esprit shop. Als we dan moeten gaan shoppen om te shoppen dan komt er een ongekende nieuwe vorm van behoeften bij. Deze nieuwe “behoeften” zijn ongelimiteerd want hoe meer we kopen hoe beter we ons voelen.
Om deze behoeften te leveren is onze machine letterlijk al wat overhit. De vraag is wat er gebeurt als de familie van het Chinese vrouwtje ook deze behoeften krijgt. De 7m Hong Kong’nezen zijn maar een hele kleine voorbode van er aan de overkant ligt.
Wat denkt het Chinese vrouwtje? Waarschijnlijk dat ik makkelijk praten heb achter mijn laptop op de 34e verdieping.
Work hard, shop harder.
Why do you need yoga, when you have retail therapy
HSCB credit card… because shopping makes you feel good.
Vanmiddag liep ik langs de net geopende Esprit winkel op Queensroad, een van fameuze winkelstraten in Hong Kong.Op straat worden balonnen uitgedeeld met de teksten als “work hard, shop harder” en er is een soort streetdance voorstelling voor de winkel. In de etalage voeren twee etalage poppen van vlees en bloed een balletvoorstelling op. Dit is dus retail therapy.
Ik kijk over de schouders van een klein Chinees vrouwtje naar het tafereel. De hemel is een half uur geleden opengebarsten en zij heeft over haar kleren een vuilniszak aan met gaten voor haar armen, zoals je die vroeger maakt om buiten te spelen. Ze draagt een grote rietenhoed die je ook vaak ziet bij vrouwen die aan het rijstplukken zijn in de velden. Ze heeft een anderhalve meter lange bamboe stok over haar schouder en aan beide kanten balanceren twee zware plastic zakken. De lokale markten liggen op de heuvel en worden vaak lopende bevoorraad. Zwaar werk en zeker voor een vrouw van 50 schat ik. Ik vraag me af wat zij ervan denkt.
Shoppen is een werkwoord wat ook in Nederland een ongekende opmars heeft gemaakt. Marike en mijn zusjes gebruiken het, maar ik denk mijn moeder ook al. Maar het shoppen waar de Viva het over heeft is peanuts bij wat hier gebeurd. Hong Kong is de eredivisie van het shoppen.
“HSBC Credit card... because shopping makes you feel good.” Shoppen is hier een religie geworden. Vroeger waarschuwde je vader om alleen te kopen wat je nodig had, hier durf je tegenovergestelde in je credit card reclame te zeggen. Nu is het anders. Het voelt goed om met nieuwe spullen thuis te komen, winkels hebben 8 collecties per jaar, 8 keer uitverkoop, kleren worden ontworpen om niet te lang mee te gaan (ZARA concept) want anders kom je niet nog 7 keer terug.
De vraag is of deze materialistische dadendrang nog heel lang houdbaar is. Zie de wereld als een simpele machine waar wat in moet en wat uitkomt. Erin gaan natuurlijke bronnen in en er komen primaire, secundaire en tertaire behoeften uit. Laten we zeggen dat de tertaire behoeften bevredigd worden door de Esprit shop. Als we dan moeten gaan shoppen om te shoppen dan komt er een ongekende nieuwe vorm van behoeften bij. Deze nieuwe “behoeften” zijn ongelimiteerd want hoe meer we kopen hoe beter we ons voelen.
Om deze behoeften te leveren is onze machine letterlijk al wat overhit. De vraag is wat er gebeurt als de familie van het Chinese vrouwtje ook deze behoeften krijgt. De 7m Hong Kong’nezen zijn maar een hele kleine voorbode van er aan de overkant ligt.
Wat denkt het Chinese vrouwtje? Waarschijnlijk dat ik makkelijk praten heb achter mijn laptop op de 34e verdieping.
Wednesday, September 06, 2006
Eerste indrukken
“Hong Kong, I have arrived”.
Een nieuw station in ons leven.
De laatste tijd in Amsterdam is omgevlogen. Als je weet dat je ergens weggaat, beleef je alles extra intens. Was daar ineens al het afscheid op Schiphol (nog heel even paniek toen het brandalarm afging). Tranen amper opgedroogd, nog een laatste obstakel, een hydraulische fout; het hele vliegtuig ging niet vertrekken…. Gelukkig werd er binnen een paar uur een geheel nieuw toestel geregeld en konden we alsnog vertrekken.
Meteen op pad met de makelaar. Joppe had dit ook al verteld, maar het is ongelofelijk hoe alle appartementen op elkaar lijken. En hoe heerlijk inefficiënt. Het gaat hier duidelijk niet om hoeveel vierkante meters je hebt, maar hoeveel kamers! Het laatste appartement van de dag was al Joppe’s favoriet van voorgaande sessies (na de boot dan). Bovenaan de roltrap, met uitzicht op de haven, op de 34e verdieping (tja, over die hoogtevrees moet ik toch een keer heen…) zal ons nieuwe paleisje worden de komende periode.
Hong Kong is overweldigend. De hoge gebouwen, de drukte, de lichten; het schreeuwt kapitalisme! Maar, het is ook prachtig, vriendelijk, levendig; fascinerend, ik kan me hier wel thuis voelen denk ik. Afgelopen weekend zijn we met een groep mensen op een boot (normaal gesproken voor klanten van de ABN met de toepasselijke naam; “Cash Flow”) op pad gegaan. Het is echt bizar, je vaart in 5 minuten van het drukke leven naar paradijselijke bounty-strandjes. Gewaterskied, Joppe gemonoskied, heerlijke visjes gegeten (live uit het water) en je waant je weer in een heel andere omgeving.
Donderdagochtend mag ik koffiedrinken bij de vrouw van de consul thuis met allemaal expat vrouwen. Om, zoals de uitnodiging vermeldt, informatie uit te kunnen wisselen over scholen voor de kinderen….
Hmmm, maar nu eerst, genieten van dit station en van Joppe!
Friday, September 01, 2006
De Balans
Kwart voor acht ‘s ochtends en ik zit in de trein naar het vliegveld. Na bijna 8 weken komt Marike eindelijk aan. Wat zijn de indrukken na 8 weken?
Hong Kong is groots, overweldigend en heeft toch wat weg van een dorp. De stad is op een ongelofelijke manier de hoogte in gebouwd. Niet alleen de enorme wolkenkrabbers waar de corporates zitten, maar ook een beetje wooncomplex heeft dertig plus aan verdiepingen. Tel daar bij dat waar gebouwd is alles dicht op elkaar staat. Een toren verder zit het hoofdkantoor van HSBC. Mijn equivalent bij HSBC heeft zijn scherm van mij afgedraaid, anders kan ik lezen welke overnames zij plannen.
Bovendien kenmerken uitdijende steden zich door meer en meer laagbouw als je aan rand komt. Afgelopen weekend ben ik bij Edward, mijn Chinese collega, in New Territoties (rand van de stad) langs gegaan en ook daar is de sky the limit. Laatst een serie gezien op de discovery channel over de “perfecte typhoon” die op HK zou kunnen knallen. Domino d-day met skyscrapers.
Toch ligt de stad midden tussen de diepgroene en dichtbegroeide bergen. Grote stukken zijn niet te bebouwen en geven daarom bijna altijd wel ergens een groen uitzicht. Openbaar vervoer is on Nederlands efficient en je zit ook zo in diezelfde bergen. De rest van het leven centreert zich in Central, mid levels (de woonwijk erboven), Soho (de wijk met de barren, restaurant etc) en Happy valley (de sportvelden). Alles ligt bijna op loopafstand van elkaar. Of HK met 7m inwoners is echt een dorp of er is nog een hoop meer te ontdekken...
De balans van de bank. Ik geloof er heilig in dat maximaal leren het begin is van alles. Focus op je leercurve en de rest volgt vanzelf, wat dat ook is. Na 2 jaar corporate finance in Amsterdam vond ik dat mijn eigen leercurve wat vlakker werd en mijn nieuwe rol heeft absoluut weer een steile leercurve. Eerder heb ik al wat eerste indrukken neergezet, de afgelopen weken heb ik mij vooral verbaasd over de complexiteit van een grote organisatie.
Mijn oude rol was heel project matig en dan zie maar een stuk van een organisatie. Nu zit ik dichter tegen de besluitvorming aan. Ik krijg zowel een gevoel hoe dat hier voor de bank in Azië gaat als hoe het in Amsterdam gaat. Grotere organisaties zijn enorme complexe horloges en een constant uitdijend aantal radartjes. Vroeg of laat komt er zand in en als niet alle schakeltjes met elkaar meedraaien, gaat dat zand er nooit meer uit. Teveel schakels is funest, want dan vertraagt er altijd wel een. Sense and simplicity is het enige wat helpt... elimineer de tussenliggende schakels en maak communicatie lijnen korter.
Makkelijker gezegd dan gedaan. Nu pas begrijp ik waar die management boeken op de universiteit over gingen. Achteraf zinnig, maar verschil tussen theorie en praktijk is enorm. Moeilijk precies te verwoorden wat ik leer, maar ik leer.
Alleen zijn is geen bal aan. Er is een liedje van de Dijk wat als titel heeft “een man weet pas wat hij mist als ze er is niet is” en dat is het gewoon. Voor Marike is de stap nog veel spannender. Zij heeft haar baan opgezegd om haar geluk te beproeven. Nog weer net wat anders dan in een gespreid corporate bedje terecht te komen. Daar heb ik eigenlijk veel meer bewondering voor.
Daar komt Marike. Tijd voor haar om wat impressies op te gaan schrijven, ik val in herhaling.
Hong Kong is groots, overweldigend en heeft toch wat weg van een dorp. De stad is op een ongelofelijke manier de hoogte in gebouwd. Niet alleen de enorme wolkenkrabbers waar de corporates zitten, maar ook een beetje wooncomplex heeft dertig plus aan verdiepingen. Tel daar bij dat waar gebouwd is alles dicht op elkaar staat. Een toren verder zit het hoofdkantoor van HSBC. Mijn equivalent bij HSBC heeft zijn scherm van mij afgedraaid, anders kan ik lezen welke overnames zij plannen.
Bovendien kenmerken uitdijende steden zich door meer en meer laagbouw als je aan rand komt. Afgelopen weekend ben ik bij Edward, mijn Chinese collega, in New Territoties (rand van de stad) langs gegaan en ook daar is de sky the limit. Laatst een serie gezien op de discovery channel over de “perfecte typhoon” die op HK zou kunnen knallen. Domino d-day met skyscrapers.
Toch ligt de stad midden tussen de diepgroene en dichtbegroeide bergen. Grote stukken zijn niet te bebouwen en geven daarom bijna altijd wel ergens een groen uitzicht. Openbaar vervoer is on Nederlands efficient en je zit ook zo in diezelfde bergen. De rest van het leven centreert zich in Central, mid levels (de woonwijk erboven), Soho (de wijk met de barren, restaurant etc) en Happy valley (de sportvelden). Alles ligt bijna op loopafstand van elkaar. Of HK met 7m inwoners is echt een dorp of er is nog een hoop meer te ontdekken...
De balans van de bank. Ik geloof er heilig in dat maximaal leren het begin is van alles. Focus op je leercurve en de rest volgt vanzelf, wat dat ook is. Na 2 jaar corporate finance in Amsterdam vond ik dat mijn eigen leercurve wat vlakker werd en mijn nieuwe rol heeft absoluut weer een steile leercurve. Eerder heb ik al wat eerste indrukken neergezet, de afgelopen weken heb ik mij vooral verbaasd over de complexiteit van een grote organisatie.
Mijn oude rol was heel project matig en dan zie maar een stuk van een organisatie. Nu zit ik dichter tegen de besluitvorming aan. Ik krijg zowel een gevoel hoe dat hier voor de bank in Azië gaat als hoe het in Amsterdam gaat. Grotere organisaties zijn enorme complexe horloges en een constant uitdijend aantal radartjes. Vroeg of laat komt er zand in en als niet alle schakeltjes met elkaar meedraaien, gaat dat zand er nooit meer uit. Teveel schakels is funest, want dan vertraagt er altijd wel een. Sense and simplicity is het enige wat helpt... elimineer de tussenliggende schakels en maak communicatie lijnen korter.
Makkelijker gezegd dan gedaan. Nu pas begrijp ik waar die management boeken op de universiteit over gingen. Achteraf zinnig, maar verschil tussen theorie en praktijk is enorm. Moeilijk precies te verwoorden wat ik leer, maar ik leer.
Alleen zijn is geen bal aan. Er is een liedje van de Dijk wat als titel heeft “een man weet pas wat hij mist als ze er is niet is” en dat is het gewoon. Voor Marike is de stap nog veel spannender. Zij heeft haar baan opgezegd om haar geluk te beproeven. Nog weer net wat anders dan in een gespreid corporate bedje terecht te komen. Daar heb ik eigenlijk veel meer bewondering voor.
Daar komt Marike. Tijd voor haar om wat impressies op te gaan schrijven, ik val in herhaling.
Friday, August 18, 2006
Kingpin
Zaterdag, bowling dag. Afgelopen zaterdag was het jaarlijkse ABN AMRO bowling toernooi. Ik werd op woensdag in het team van Jelper en Martijn gevraagd om mee te doen. Eigen bowling schoenen of bal meenemen was geen problemen.
Sorry? Nou ja, zij hadden zelf geen ballen of schoenen meegenomen uit Nederland, maar voor het geval ik wel. Ja, ik dacht ook dat het een grap was, maar, nee. Hmmm, juist. Wellicht is het toernooi wat serieuzer dan ik aanvankelijk dacht. In Nederland is het hoogtepunt van een avond bowlen als iemands bal twee banen overstuitert en tegen een neerklappend hek aanknalt. Mijn voetbal wedstrijd werd afgelast, dus alle tijd voor een goede voorbereiding.
12.00 inbowlen, 12.30 start van de wedstrijd. Inbowlen voelt alsof je Ronaldinho ziet hooghouden voor de wedstrijd met zijn zilveren Nikes, terwijl jij met skischoenen speelt. Kansloos dus. Terwijl mijn eerste twee ballen in de goot belanden, verschijnen drie dames op de baan naast ons. Ballen worden meegenomen in koffers met wieltjes. Terwijl mijn derde bal eindelijk op de baan blijft, ook tot opluchting van mijn teamgenoten, poetsen de dames de ballen op. Ze zien er uit als de Chinese ma Flodder. Ma Flodder gooit met haar eerste drie ballen drie strikes.
Het begin van de wedstrijd. Voordeel van inspelen is dat de weet hoe de baan gewaxt is en daar je balkeuze en stijl op kunt aanpassen. Zo heb je de de pocket strike, rechts curvend van de voorste kegel, en de brooklyn strike, links curvend. De dames gooien naar aanleiding van de wax minder scherpe pocket strikes. Ik moet vooral ook de goot in de gaten houden. Met het oog op de wax besluit ik mijn ballen toch maar zonder effect hard door het midden te gooien.
De Flodders hebben toch wat wedstrijd zenuwen. Pocket strikes worden pocket spares. De wax onafhankelijke ballen recht door het midden betalen zich uit. Het missen van de goot geeft me enige geruststelling en kans om wat om mijn heen te kijken. Het laat is waarschijnlijk het best omschrijven als een de Chinese versie van Kingpin (bowling film). Zitten is not done, iedereen staat in een rijtje achter de werper. Na het werpen loop je langs de rij. Geen spare is een beetje wegkijken voor de rij, spare is een eerlijk knikje en een strike, pocket of brooklyn, is een high five. Bovendien speelt iedereen met een polsbeschermer die ik sinds mijn skateboard tijd niet meer heb gezien.
De eerste manche spelen we redelijk, tweede manche een stuk beter. Op 2 punten na (op 740) missen we de finale en worden we elfde. Ik speelt precies gemiddeld in ons team en ben zeer tevreden, de rest van de team moet nog even wennen dat de Flodders wel in de finale staan.
Het mooie van dit soort bedrijfsactiviteiten is dat je een echte gezicht van een bedrijf ziet. Normaal blijf je vaker dan je wilt in je beschermde expat wereldje, nu zie je weer wat meer van de dwars doorsnede. Bovendien weet ik nu wie er elke zaterdag in de winkelcentra aan het bowlen zijn. Tijdens de finale drinken we een paar biertjes en gelukkig zijn we daarin nog wel beter dan de Flodders.
Sorry? Nou ja, zij hadden zelf geen ballen of schoenen meegenomen uit Nederland, maar voor het geval ik wel. Ja, ik dacht ook dat het een grap was, maar, nee. Hmmm, juist. Wellicht is het toernooi wat serieuzer dan ik aanvankelijk dacht. In Nederland is het hoogtepunt van een avond bowlen als iemands bal twee banen overstuitert en tegen een neerklappend hek aanknalt. Mijn voetbal wedstrijd werd afgelast, dus alle tijd voor een goede voorbereiding.
12.00 inbowlen, 12.30 start van de wedstrijd. Inbowlen voelt alsof je Ronaldinho ziet hooghouden voor de wedstrijd met zijn zilveren Nikes, terwijl jij met skischoenen speelt. Kansloos dus. Terwijl mijn eerste twee ballen in de goot belanden, verschijnen drie dames op de baan naast ons. Ballen worden meegenomen in koffers met wieltjes. Terwijl mijn derde bal eindelijk op de baan blijft, ook tot opluchting van mijn teamgenoten, poetsen de dames de ballen op. Ze zien er uit als de Chinese ma Flodder. Ma Flodder gooit met haar eerste drie ballen drie strikes.
Het begin van de wedstrijd. Voordeel van inspelen is dat de weet hoe de baan gewaxt is en daar je balkeuze en stijl op kunt aanpassen. Zo heb je de de pocket strike, rechts curvend van de voorste kegel, en de brooklyn strike, links curvend. De dames gooien naar aanleiding van de wax minder scherpe pocket strikes. Ik moet vooral ook de goot in de gaten houden. Met het oog op de wax besluit ik mijn ballen toch maar zonder effect hard door het midden te gooien.
De Flodders hebben toch wat wedstrijd zenuwen. Pocket strikes worden pocket spares. De wax onafhankelijke ballen recht door het midden betalen zich uit. Het missen van de goot geeft me enige geruststelling en kans om wat om mijn heen te kijken. Het laat is waarschijnlijk het best omschrijven als een de Chinese versie van Kingpin (bowling film). Zitten is not done, iedereen staat in een rijtje achter de werper. Na het werpen loop je langs de rij. Geen spare is een beetje wegkijken voor de rij, spare is een eerlijk knikje en een strike, pocket of brooklyn, is een high five. Bovendien speelt iedereen met een polsbeschermer die ik sinds mijn skateboard tijd niet meer heb gezien.
De eerste manche spelen we redelijk, tweede manche een stuk beter. Op 2 punten na (op 740) missen we de finale en worden we elfde. Ik speelt precies gemiddeld in ons team en ben zeer tevreden, de rest van de team moet nog even wennen dat de Flodders wel in de finale staan.
Het mooie van dit soort bedrijfsactiviteiten is dat je een echte gezicht van een bedrijf ziet. Normaal blijf je vaker dan je wilt in je beschermde expat wereldje, nu zie je weer wat meer van de dwars doorsnede. Bovendien weet ik nu wie er elke zaterdag in de winkelcentra aan het bowlen zijn. Tijdens de finale drinken we een paar biertjes en gelukkig zijn we daarin nog wel beter dan de Flodders.
Thursday, August 17, 2006
Out of the office reply
Out of the office reply
Tegenwoordig spendeer ik 30% van mijn werktijd aan mijn mailbox. Meer dan de telefoon is het niet alleen een communicatie middel, het is een manier van jezelf en je werk presenteren of zelfs een manier om illusies af te geven. Iedere mail, iedere persoon en iedere groep heeft zijn eigen stijl. Een out of the office reply kan naar iedereen gaan en is daarom altijd lastig.
In mijn vorige rol voor corporate finance werd mijn overstap door mij en door de bank zorgvuldig gecommuniceerd. Aparte out of the office in de weken voor vertrek, soms weer uit omdat met je blackberry prima de schijn van er zijn hoog kunt houden, toen weer even aan tijdens het reizen en tenslotte ontvang ik hier ook gewoon weer mijn oude mail. Altijd de klant de illusie geven dat hij de eerste is. Het blackberry tijdperk is aangebroken.
Sense and simplicity, het klinkt zo goed bij Philips maar je ziet het te weinig bij een bank. Daarom ben ik zo blij met out of the office die ik gisteren van Marike terug kreeg toen ik per ongeluk naar haar oude adres mailde. Simpelweg wat wij hier samen gaan doen... ons geluk beproeven.
Geachte relatie,
Bedankt voor uw mail. Helaas ben ik vanaf heden niet meer werkzaam voor Randstad Nederland. Ik ben mijn geluk in Hong Kong aan het beproeven. U kunt contact opnemen met mijn collega's José Klunder, Nieke Stein en Robin Holtel op 030-2337807 en via nieke.stein@nl.randstad.com / jose.klunder@nl.randstad.com / robin.holtel@nl.randstad.com. U mail wordt niet automatisch doorgestuurd.
Met vriendelijke groeten,
Marike Bouma
Tegenwoordig spendeer ik 30% van mijn werktijd aan mijn mailbox. Meer dan de telefoon is het niet alleen een communicatie middel, het is een manier van jezelf en je werk presenteren of zelfs een manier om illusies af te geven. Iedere mail, iedere persoon en iedere groep heeft zijn eigen stijl. Een out of the office reply kan naar iedereen gaan en is daarom altijd lastig.
In mijn vorige rol voor corporate finance werd mijn overstap door mij en door de bank zorgvuldig gecommuniceerd. Aparte out of the office in de weken voor vertrek, soms weer uit omdat met je blackberry prima de schijn van er zijn hoog kunt houden, toen weer even aan tijdens het reizen en tenslotte ontvang ik hier ook gewoon weer mijn oude mail. Altijd de klant de illusie geven dat hij de eerste is. Het blackberry tijdperk is aangebroken.
Sense and simplicity, het klinkt zo goed bij Philips maar je ziet het te weinig bij een bank. Daarom ben ik zo blij met out of the office die ik gisteren van Marike terug kreeg toen ik per ongeluk naar haar oude adres mailde. Simpelweg wat wij hier samen gaan doen... ons geluk beproeven.
Geachte relatie,
Bedankt voor uw mail. Helaas ben ik vanaf heden niet meer werkzaam voor Randstad Nederland. Ik ben mijn geluk in Hong Kong aan het beproeven. U kunt contact opnemen met mijn collega's José Klunder, Nieke Stein en Robin Holtel op 030-2337807 en via nieke.stein@nl.randstad.com / jose.klunder@nl.randstad.com / robin.holtel@nl.randstad.com. U mail wordt niet automatisch doorgestuurd.
Met vriendelijke groeten,
Marike Bouma
Wednesday, August 16, 2006
De eerste weken
Eerste regel is lastig. Aan de ene kant is het niets anders dan een verslag van een eerste maand in HK. Aan de andere kant is het de eerste regel van een nieuw hoofdstuk, dat Marike en ik samen in HK gaan beginnen. Een nieuwe hoofdstuk betekent het oude afsluiten en dat is altijd lastig. Om een impressie te geven van ons leven hier, gaan we proberen hier af en toe een stukje te schrijven. Maar goed, eerste regel blijft lastig.
Na een top afscheidsfeestje, dank voor de grote opkomst, en een lief afscheid op het vliegveld is het plotseling gek om weer alleen te zijn. Aankomst is zoals het hoort, moe, waanzinnig warm, taxi zet mij met 35kg zes straten verkeerd af, maar de opwinding maakt alles goed. Hier gaat het beginnen.
Wonen, werk en weekenden.
Wonen doe ik nu een zogenaamd serviced apartment, een veredelde hotelkamer met keukenblok. Helemaal rechtsboven in mijn grote raam kan ik precies een stukje zee en haven zien. Tijdelijk en zodra Marike er is gaan we verder op zoek naar is definitiefs. Onze container komt eind september aan. Eerste voorproefje van de huizenjacht heb ik al gehad. Koud 24 uur in HK ben ik met de makelaar op stap gegaan. Compleet tegengesteld aan Nederland, kijk je niet eerst wat je wilt en daarna naar de huizen, maar net zo lang totdat je niet meer wilt in de hoop dat je ondertussen wat tegenkomt. Je loopt letterlijk van appartement naar appartement wat te huur staat…Daar had ik het 25 vrijwel identieke appartementen goed mee gezien en wordt vervolgd maar dan met Marike
Werk is nieuw, spannend en wennen. Azie is is een absoluut groeimarkt voor de bank en aan ons team om te kijken welke groei organisch mogelijk is en wat er met overnames mogelijk is. Mijn rol is nu meedraaien met twee a drie live deals en de pre analyse doen voor 2 andere landen (kijken wat geschikte overname kandidaten zouden zijn). Ik werk met:
-Curtis: Amerikaan, de baas en druk maar begaan met zijn mensen.
-Martijn: Nederlander die al meer dan 5 jaar in Hong Kong woont.
-Brian: hartelijke Amerikaan, maakt hele lange uren en formuleert gewichtige antwoorden.
-Edward: Hong Kong Chinees, waanzinnig vriendelijk, gestudeerd in Londen en toch heel Chinees.
-Peggy en Aranda: Chinese assistenties met een typisch Aziatische behulpzaamheid.
Daarnaast valt het op dat het veel hierarchischer is dan in Nederland. Mensen kunnen letterlijk een beetje vast lopen en stotteren als een managing director op strenge toon iets vraagt.
Weekenden zijn een beetje vakantie. Afgelopen zaterdag naar het strand gegaan, 25 min vanaf mijn apartement hartje centrum tot aan het strand aan de groene kant van het eiland. Een zondag met een boot gevaren. Je vaart het weg midden tussen de wolkenkrabbers en vaart het hoek van het eiland om zo de groene eiland in, als of je op de Caribbean vaart. Water is afwisselend helder alsof je in de Caribbean zwemt of soms als in Belgische Maas bij Luik.
Ik speel in een hockeyteam wat hoofdzakelijk uit Nederlanders en Australieers bestaat, en een voetbal team met echte HK Chinezen. Met name het voetbal is echt een mooi spektakel. Om te beginnen ligt HK of op een heuvel of is volgebouwd. Weinig plaats voor voetbalvelden en die zijn er dan ook niet zo veel.
Omdat het deze maanden typhoon season is kan het af en toe met bakken uit de hemel komen. Black rain heet het als je in tien stappen even nat bent als wanneer je in het zwembad bent gesprongen.
De eerste wedstrijd was 90 min black rain. Maar omdat voetballen velden maar weinig beschikbaar zijn... gewoon door voetballen. Drainage was nog verbazingwekkend goed, maar soms stond het volledige veld blank. De voetbal kwaliteiten van ons team zijn al niet overweldigend, maar werden er ook zeker niet beter op. Waterpolo zonder handen.
Na de jammerlijk verloren wedstrijd kwam het hoogtepunt, de teamfoto en de verloting van het signeerde Ajax shirt. Shirt niet gewonnen, maar de teamfoto zal ik op de site zetten. Let op de verregende koppen en de plassen buiten.
Mooi, later meer.
Na een top afscheidsfeestje, dank voor de grote opkomst, en een lief afscheid op het vliegveld is het plotseling gek om weer alleen te zijn. Aankomst is zoals het hoort, moe, waanzinnig warm, taxi zet mij met 35kg zes straten verkeerd af, maar de opwinding maakt alles goed. Hier gaat het beginnen.
Wonen, werk en weekenden.
Wonen doe ik nu een zogenaamd serviced apartment, een veredelde hotelkamer met keukenblok. Helemaal rechtsboven in mijn grote raam kan ik precies een stukje zee en haven zien. Tijdelijk en zodra Marike er is gaan we verder op zoek naar is definitiefs. Onze container komt eind september aan. Eerste voorproefje van de huizenjacht heb ik al gehad. Koud 24 uur in HK ben ik met de makelaar op stap gegaan. Compleet tegengesteld aan Nederland, kijk je niet eerst wat je wilt en daarna naar de huizen, maar net zo lang totdat je niet meer wilt in de hoop dat je ondertussen wat tegenkomt. Je loopt letterlijk van appartement naar appartement wat te huur staat…Daar had ik het 25 vrijwel identieke appartementen goed mee gezien en wordt vervolgd maar dan met Marike
Werk is nieuw, spannend en wennen. Azie is is een absoluut groeimarkt voor de bank en aan ons team om te kijken welke groei organisch mogelijk is en wat er met overnames mogelijk is. Mijn rol is nu meedraaien met twee a drie live deals en de pre analyse doen voor 2 andere landen (kijken wat geschikte overname kandidaten zouden zijn). Ik werk met:
-Curtis: Amerikaan, de baas en druk maar begaan met zijn mensen.
-Martijn: Nederlander die al meer dan 5 jaar in Hong Kong woont.
-Brian: hartelijke Amerikaan, maakt hele lange uren en formuleert gewichtige antwoorden.
-Edward: Hong Kong Chinees, waanzinnig vriendelijk, gestudeerd in Londen en toch heel Chinees.
-Peggy en Aranda: Chinese assistenties met een typisch Aziatische behulpzaamheid.
Daarnaast valt het op dat het veel hierarchischer is dan in Nederland. Mensen kunnen letterlijk een beetje vast lopen en stotteren als een managing director op strenge toon iets vraagt.
Weekenden zijn een beetje vakantie. Afgelopen zaterdag naar het strand gegaan, 25 min vanaf mijn apartement hartje centrum tot aan het strand aan de groene kant van het eiland. Een zondag met een boot gevaren. Je vaart het weg midden tussen de wolkenkrabbers en vaart het hoek van het eiland om zo de groene eiland in, als of je op de Caribbean vaart. Water is afwisselend helder alsof je in de Caribbean zwemt of soms als in Belgische Maas bij Luik.
Ik speel in een hockeyteam wat hoofdzakelijk uit Nederlanders en Australieers bestaat, en een voetbal team met echte HK Chinezen. Met name het voetbal is echt een mooi spektakel. Om te beginnen ligt HK of op een heuvel of is volgebouwd. Weinig plaats voor voetbalvelden en die zijn er dan ook niet zo veel.
Omdat het deze maanden typhoon season is kan het af en toe met bakken uit de hemel komen. Black rain heet het als je in tien stappen even nat bent als wanneer je in het zwembad bent gesprongen.
De eerste wedstrijd was 90 min black rain. Maar omdat voetballen velden maar weinig beschikbaar zijn... gewoon door voetballen. Drainage was nog verbazingwekkend goed, maar soms stond het volledige veld blank. De voetbal kwaliteiten van ons team zijn al niet overweldigend, maar werden er ook zeker niet beter op. Waterpolo zonder handen.Na de jammerlijk verloren wedstrijd kwam het hoogtepunt, de teamfoto en de verloting van het signeerde Ajax shirt. Shirt niet gewonnen, maar de teamfoto zal ik op de site zetten. Let op de verregende koppen en de plassen buiten.
Mooi, later meer.
Subscribe to:
Posts (Atom)
