De Balans

Kwart voor acht ‘s ochtends en ik zit in de trein naar het vliegveld. Na bijna 8 weken komt Marike eindelijk aan. Wat zijn de indrukken na 8 weken?

Hong Kong is groots, overweldigend en heeft toch wat weg van een dorp. De stad is op een ongelofelijke manier de hoogte in gebouwd. Niet alleen de enorme wolkenkrabbers waar de corporates zitten, maar ook een beetje wooncomplex heeft dertig plus aan verdiepingen. Tel daar bij dat waar gebouwd is alles dicht op elkaar staat. Een toren verder zit het hoofdkantoor van HSBC. Mijn equivalent bij HSBC heeft zijn scherm van mij afgedraaid, anders kan ik lezen welke overnames zij plannen.

Bovendien kenmerken uitdijende steden zich door meer en meer laagbouw als je aan rand komt. Afgelopen weekend ben ik bij Edward, mijn Chinese collega, in New Territoties (rand van de stad) langs gegaan en ook daar is de sky the limit. Laatst een serie gezien op de discovery channel over de “perfecte typhoon” die op HK zou kunnen knallen. Domino d-day met skyscrapers.

Toch ligt de stad midden tussen de diepgroene en dichtbegroeide bergen. Grote stukken zijn niet te bebouwen en geven daarom bijna altijd wel ergens een groen uitzicht. Openbaar vervoer is on Nederlands efficient en je zit ook zo in diezelfde bergen. De rest van het leven centreert zich in Central, mid levels (de woonwijk erboven), Soho (de wijk met de barren, restaurant etc) en Happy valley (de sportvelden). Alles ligt bijna op loopafstand van elkaar. Of HK met 7m inwoners is echt een dorp of er is nog een hoop meer te ontdekken...

De balans van de bank. Ik geloof er heilig in dat maximaal leren het begin is van alles. Focus op je leercurve en de rest volgt vanzelf, wat dat ook is. Na 2 jaar corporate finance in Amsterdam vond ik dat mijn eigen leercurve wat vlakker werd en mijn nieuwe rol heeft absoluut weer een steile leercurve. Eerder heb ik al wat eerste indrukken neergezet, de afgelopen weken heb ik mij vooral verbaasd over de complexiteit van een grote organisatie.

Mijn oude rol was heel project matig en dan zie maar een stuk van een organisatie. Nu zit ik dichter tegen de besluitvorming aan. Ik krijg zowel een gevoel hoe dat hier voor de bank in Azië gaat als hoe het in Amsterdam gaat. Grotere organisaties zijn enorme complexe horloges en een constant uitdijend aantal radartjes. Vroeg of laat komt er zand in en als niet alle schakeltjes met elkaar meedraaien, gaat dat zand er nooit meer uit. Teveel schakels is funest, want dan vertraagt er altijd wel een. Sense and simplicity is het enige wat helpt... elimineer de tussenliggende schakels en maak communicatie lijnen korter.

Makkelijker gezegd dan gedaan. Nu pas begrijp ik waar die management boeken op de universiteit over gingen. Achteraf zinnig, maar verschil tussen theorie en praktijk is enorm. Moeilijk precies te verwoorden wat ik leer, maar ik leer.


Alleen zijn is geen bal aan. Er is een liedje van de Dijk wat als titel heeft “een man weet pas wat hij mist als ze er is niet is” en dat is het gewoon. Voor Marike is de stap nog veel spannender. Zij heeft haar baan opgezegd om haar geluk te beproeven. Nog weer net wat anders dan in een gespreid corporate bedje terecht te komen. Daar heb ik eigenlijk veel meer bewondering voor.

Daar komt Marike. Tijd voor haar om wat impressies op te gaan schrijven, ik val in herhaling.