The ring

The ring, Part I

Zoemmrrrr. Lunchpauze. Rondom de bank ontploft de stad altijd met de lunch. Een beetje Hong Kong Chinees heeft het richtingsgevoel van een mug en slentert voort over de stoep als een kwal door de zee. Op elk moment is er evenveel kans om naar links, rechts, voor of achter te gaan. Als je haast hebt is het alsof je door de flipperkast heen voortbeweegt. Net als kwallen raken zij elkaar nooit, terwijl ik non stop mijn excuses maak. Soms moet ik nog even op de golflengte komen. Als ik na de lunch mijn beklag doe kijkt iedereen mij aan... Langzaam?? Die mainland Chinese, die zijn pas echt langzaam. Ja, ja.

Maar vandaag ben ik op een missie. Gevoel was er al toen we weggingen van de zomer, maar sinds het begin van het jaar ben ik er lang over uit. Ik weet niet of het versnelt komt als je het z’n tweeen 10,000 kilometer verder een nieuw leven begint, of dat het nu toch wel was gekomen, maar het is er. Een missie naar een ring dus.

Ik ben nu in de 10e juweliers zaak geweest en ik ben duidelijk nog niet geslaagd voor mijn inburgeringscursus. Bling Bling is de Chinees zijn ding. Hoe groter de diamant hoe groter de liefde hier. Ik ben nog niet een ring tegengekomen die bescheiden is met een klein diamantje. Het voelt alsof je bij de slager vraagt om een groenteburger. Bij zaak nummer elf vind ik eindelijk wat ik zoek.

Verschillende maten... hoeveel gasten zijn er die in alle opwinding vergeten dat ringen in maten komen? Ik zet mijzelf in ieder geval stilletjes in het rijtje. Als je er over nadenkt is het eigenlijk niet zo gek dat je ring niet verstelbaar is, maar toch. We gaan over twee dagen weg, dus de tijd begint wel een beetje te dringen.

Vanochtend vroeg heb ik de twee ringen van Marike gepakt. Ze draagt ze elke dag dus vanochtend trek ik ze over aan de eettafel. Probeer het maar, niet makkelijk. Ik heb inmiddels acht redelijk gelukte cirkels. Ik leg de ringen weer terug. Marike draagt ze elke dag, mijn kracht zit in het verassings effect en ga tevreden op stap met de A4. Tip, als je dit leest terloops een grap tegen je chick maken over hoe dom het is dat ik niet over ring maten had nagedacht, en dan even snel vragen wat zij dan heeft. Je weet nooit wanneer het van pas komt.

De mevrouw van de ringen kijkt alsof ze nog nooit iemand heeft gehad met acht best redelijk gelukte cirkels op een A4 (al zeg ik het zelf). Na heel lang wikken en schuiven met de ringen over het A4tje zijn we terug naar drie stuks. 6 en een kwart tot 6 drie kwart. Even later stap ik met de gulden middenweg in mijn achter zak weer weg. Beter om te twijfelen over je ring dan over de eigenlijke vraag.

The Ring, Part II

Ik slinger de luiken open terwijl ik luister naar het geluid van de was die schoon wordt geslagen aan de overkant van het meer. We zijn in Udaipur, een stadje aan de rand van een meer in Rajasthan, de provincie van woestijnen en kastelen ten westen van Delhi. We zitten in een heel klein hotelletje wat uitkijkt op alle mooie hotels in de oude paleizen van de Maharadja.

Udaipur is onder andere bekend van de James Bond ‘Octopussy’ die zich afspeelt in het Lake Palace hotel, een wit marmeren hotel midden in het meer. Tegen Marike heb ik gezegd dat ik een morgen een verrassingsdag organiseer. Ik heb gelezen over een vlot wat voor het hotel ligt, waar je kunt eten en uitkijkt op zowel hotel als het stadje op de heuvel inclusief een waanzinnig oud paleis van de Maharadja. Na eindeloos bellen met de hoofdober, die het maar vreemd vindt dat iemand uit dat goedkoopje hotelletje dat chique vlot wil boeken, ben ik eindelijk rond als ik vertel wat de bedoeling is... Ik heb een reservering voor een diner a deux op het vlot en er brandt een ring (The Ring, Part I) in mijn achterzak.

Ik slinger de luiken open en zie dat het regent. Het heeft hier in geen tien jaar geregend in Februari en uitgerekend vandaag regent het. Klimaatsverandering beinvloedt nu naast de alternatieve elfstedentocht ook de dag dat ik eindelijk die brandende ring uit mijn achterzak ga halen.

Ik zit in de auto-riksja me te verwonderen waarom het vandaag regent als het plotseling stopt. Het voelt alsof Ganesh zich er zelf mee bemoeit. Letterlijk breekt de hemel open en plotseling ziet de dag er uit zoals die er moet zien hierl We lunchen boven op een hotel in de zon en een klein briesje.

Een klein briesje wordt sterker en sterkt aan tot een gezonde wind. De gezonde wind wakkert aan tot stormachtig en onze auto riksja komt bijna de berg niet meer op. Manu onze gids doet zijn beklag dat het hier in 10 jaar niet zo gewaaid heeft en hoeveel benzine er nu wel extra in de riksja moet. Ik hoor hem allang niet meer maar zie in gedachten alweer de golven over het vlot slaan.

Netjes aangekleed en in een mooi bootje, alsof we Octopussy en James zelf zijn, varen we naar het hotel. De meisjes bij receptie, de boot mannetjes, iedereen drentelt hartstikke zenuwachting om ons heen en als we eindelijk bij de hoofdober zijn komt het hoge woord eruit. Hij heeft nu drie keer geprobeerd om de tafel op te zetten die elke keer het meer in waait en nu echt de hoop op gegeven. Ik leg me bij de overmacht neer en vraag naar het meest romantische, Octopussy waardige, hoekje van het hotel.

Na wat schuiven komen we terecht in een rond torentje helemaal achter in bar. Met z’n tweeen kijken we uit over het meer en de paleizen. In een opwelling besluit ik nog meer risico te nemen en haal Marike over om champagne te drinken. Terwijl dat wordt ingeschonken ga ik nog even snel naar de WC.

Wat een onwerkelijk moment is dit. Ik sta op de WC de ring uit een kleine plastic zakje achterin mijn portemonnee te vissen. Het zakje was om eventueel nog een kunnen ruilen als de maat echt nergens op leek. Naast mij staat een van de stamgasten van het hotel, die heel verdacht naar mij en mijn plastic zakje kijkt. Die vertelt vanavond aan zijn vrouw dat het Lake Palace Hotel ook niet meer is wat het was.

Als ik bij Marike terug ben zeg ik dat we nog heel even moeten wachten met proosten. Wat ik dan zeg is heel kort zoals ik had bedacht, maar nog steeds presteer ik het om de volgorde volledig om te draaien terwijl ik het honderd keer ervoor in gedachten heb gedaan. Gelukkig is de strekking nog hetzelfde.

Marike moet wel een beetje huilen en roept als eerste dat ze het niet zag aankomen... ja ja, maar dat was niet de vraag... Het is een ongelofelijk mooi moment samen.

We zitten nog een tijd daar en eten daarna vlakbij de tuin van het hotel. We blijven als laatste zitten en dromen een beetje hoe leuk het ons lijkt om te trouwen. Als slotstuk barst er een enorme onweersbui los en voelt het alsof we de enige op wereld zijn.

De hoofdober glundert de hele avond al van oor tot oor en op het eind komt de aap uit de mouw. Hij is zo teleurgesteld dat de ring niet op zijn vlot te voorschijn kon worden getrokken, dat hij een mooie, witte, Indiase glazuren-taart heeft gebakken met “congratulations”. Te midden een rij grijzende Indiase obers eten wij ons stukje glazuur taart.

Die avond ga ik volledig gelukkig terug naar het hotel met in mijn ene hand mijn verloofde en in mijn andere hand een taart doos met een halve glazuur taart. Wat wil je nog meer?