De roltrap die recht door het centrum omhoog gaat naar Midlevels
En helemaal boven aan die roltrap, daar wonen wij...
De straat waar gedronken wordt: Lan Kwai Fong
Hoe gaat dit passen?
Wodka in de Wodka-bar
Joppe op de apen-rots
Tuesday, September 19, 2006
Indrukken
De roltrap die recht door het centrum omhoog gaat naar Midlevels
En helemaal boven aan die roltrap, daar wonen wij...
De straat waar gedronken wordt: Lan Kwai Fong
Hoe gaat dit passen?
Wodka in de Wodka-bar
Joppe op de apen-rots
Monday, September 18, 2006
Shoppen
Shoppen
Work hard, shop harder.
Why do you need yoga, when you have retail therapy
HSCB credit card… because shopping makes you feel good.
Vanmiddag liep ik langs de net geopende Esprit winkel op Queensroad, een van fameuze winkelstraten in Hong Kong.Op straat worden balonnen uitgedeeld met de teksten als “work hard, shop harder” en er is een soort streetdance voorstelling voor de winkel. In de etalage voeren twee etalage poppen van vlees en bloed een balletvoorstelling op. Dit is dus retail therapy.
Ik kijk over de schouders van een klein Chinees vrouwtje naar het tafereel. De hemel is een half uur geleden opengebarsten en zij heeft over haar kleren een vuilniszak aan met gaten voor haar armen, zoals je die vroeger maakt om buiten te spelen. Ze draagt een grote rietenhoed die je ook vaak ziet bij vrouwen die aan het rijstplukken zijn in de velden. Ze heeft een anderhalve meter lange bamboe stok over haar schouder en aan beide kanten balanceren twee zware plastic zakken. De lokale markten liggen op de heuvel en worden vaak lopende bevoorraad. Zwaar werk en zeker voor een vrouw van 50 schat ik. Ik vraag me af wat zij ervan denkt.
Shoppen is een werkwoord wat ook in Nederland een ongekende opmars heeft gemaakt. Marike en mijn zusjes gebruiken het, maar ik denk mijn moeder ook al. Maar het shoppen waar de Viva het over heeft is peanuts bij wat hier gebeurd. Hong Kong is de eredivisie van het shoppen.
“HSBC Credit card... because shopping makes you feel good.” Shoppen is hier een religie geworden. Vroeger waarschuwde je vader om alleen te kopen wat je nodig had, hier durf je tegenovergestelde in je credit card reclame te zeggen. Nu is het anders. Het voelt goed om met nieuwe spullen thuis te komen, winkels hebben 8 collecties per jaar, 8 keer uitverkoop, kleren worden ontworpen om niet te lang mee te gaan (ZARA concept) want anders kom je niet nog 7 keer terug.
De vraag is of deze materialistische dadendrang nog heel lang houdbaar is. Zie de wereld als een simpele machine waar wat in moet en wat uitkomt. Erin gaan natuurlijke bronnen in en er komen primaire, secundaire en tertaire behoeften uit. Laten we zeggen dat de tertaire behoeften bevredigd worden door de Esprit shop. Als we dan moeten gaan shoppen om te shoppen dan komt er een ongekende nieuwe vorm van behoeften bij. Deze nieuwe “behoeften” zijn ongelimiteerd want hoe meer we kopen hoe beter we ons voelen.
Om deze behoeften te leveren is onze machine letterlijk al wat overhit. De vraag is wat er gebeurt als de familie van het Chinese vrouwtje ook deze behoeften krijgt. De 7m Hong Kong’nezen zijn maar een hele kleine voorbode van er aan de overkant ligt.
Wat denkt het Chinese vrouwtje? Waarschijnlijk dat ik makkelijk praten heb achter mijn laptop op de 34e verdieping.
Work hard, shop harder.
Why do you need yoga, when you have retail therapy
HSCB credit card… because shopping makes you feel good.
Vanmiddag liep ik langs de net geopende Esprit winkel op Queensroad, een van fameuze winkelstraten in Hong Kong.Op straat worden balonnen uitgedeeld met de teksten als “work hard, shop harder” en er is een soort streetdance voorstelling voor de winkel. In de etalage voeren twee etalage poppen van vlees en bloed een balletvoorstelling op. Dit is dus retail therapy.
Ik kijk over de schouders van een klein Chinees vrouwtje naar het tafereel. De hemel is een half uur geleden opengebarsten en zij heeft over haar kleren een vuilniszak aan met gaten voor haar armen, zoals je die vroeger maakt om buiten te spelen. Ze draagt een grote rietenhoed die je ook vaak ziet bij vrouwen die aan het rijstplukken zijn in de velden. Ze heeft een anderhalve meter lange bamboe stok over haar schouder en aan beide kanten balanceren twee zware plastic zakken. De lokale markten liggen op de heuvel en worden vaak lopende bevoorraad. Zwaar werk en zeker voor een vrouw van 50 schat ik. Ik vraag me af wat zij ervan denkt.
Shoppen is een werkwoord wat ook in Nederland een ongekende opmars heeft gemaakt. Marike en mijn zusjes gebruiken het, maar ik denk mijn moeder ook al. Maar het shoppen waar de Viva het over heeft is peanuts bij wat hier gebeurd. Hong Kong is de eredivisie van het shoppen.
“HSBC Credit card... because shopping makes you feel good.” Shoppen is hier een religie geworden. Vroeger waarschuwde je vader om alleen te kopen wat je nodig had, hier durf je tegenovergestelde in je credit card reclame te zeggen. Nu is het anders. Het voelt goed om met nieuwe spullen thuis te komen, winkels hebben 8 collecties per jaar, 8 keer uitverkoop, kleren worden ontworpen om niet te lang mee te gaan (ZARA concept) want anders kom je niet nog 7 keer terug.
De vraag is of deze materialistische dadendrang nog heel lang houdbaar is. Zie de wereld als een simpele machine waar wat in moet en wat uitkomt. Erin gaan natuurlijke bronnen in en er komen primaire, secundaire en tertaire behoeften uit. Laten we zeggen dat de tertaire behoeften bevredigd worden door de Esprit shop. Als we dan moeten gaan shoppen om te shoppen dan komt er een ongekende nieuwe vorm van behoeften bij. Deze nieuwe “behoeften” zijn ongelimiteerd want hoe meer we kopen hoe beter we ons voelen.
Om deze behoeften te leveren is onze machine letterlijk al wat overhit. De vraag is wat er gebeurt als de familie van het Chinese vrouwtje ook deze behoeften krijgt. De 7m Hong Kong’nezen zijn maar een hele kleine voorbode van er aan de overkant ligt.
Wat denkt het Chinese vrouwtje? Waarschijnlijk dat ik makkelijk praten heb achter mijn laptop op de 34e verdieping.
Wednesday, September 06, 2006
Eerste indrukken
“Hong Kong, I have arrived”.
Een nieuw station in ons leven.
De laatste tijd in Amsterdam is omgevlogen. Als je weet dat je ergens weggaat, beleef je alles extra intens. Was daar ineens al het afscheid op Schiphol (nog heel even paniek toen het brandalarm afging). Tranen amper opgedroogd, nog een laatste obstakel, een hydraulische fout; het hele vliegtuig ging niet vertrekken…. Gelukkig werd er binnen een paar uur een geheel nieuw toestel geregeld en konden we alsnog vertrekken.
Meteen op pad met de makelaar. Joppe had dit ook al verteld, maar het is ongelofelijk hoe alle appartementen op elkaar lijken. En hoe heerlijk inefficiënt. Het gaat hier duidelijk niet om hoeveel vierkante meters je hebt, maar hoeveel kamers! Het laatste appartement van de dag was al Joppe’s favoriet van voorgaande sessies (na de boot dan). Bovenaan de roltrap, met uitzicht op de haven, op de 34e verdieping (tja, over die hoogtevrees moet ik toch een keer heen…) zal ons nieuwe paleisje worden de komende periode.
Hong Kong is overweldigend. De hoge gebouwen, de drukte, de lichten; het schreeuwt kapitalisme! Maar, het is ook prachtig, vriendelijk, levendig; fascinerend, ik kan me hier wel thuis voelen denk ik. Afgelopen weekend zijn we met een groep mensen op een boot (normaal gesproken voor klanten van de ABN met de toepasselijke naam; “Cash Flow”) op pad gegaan. Het is echt bizar, je vaart in 5 minuten van het drukke leven naar paradijselijke bounty-strandjes. Gewaterskied, Joppe gemonoskied, heerlijke visjes gegeten (live uit het water) en je waant je weer in een heel andere omgeving.
Donderdagochtend mag ik koffiedrinken bij de vrouw van de consul thuis met allemaal expat vrouwen. Om, zoals de uitnodiging vermeldt, informatie uit te kunnen wisselen over scholen voor de kinderen….
Hmmm, maar nu eerst, genieten van dit station en van Joppe!
Friday, September 01, 2006
De Balans
Kwart voor acht ‘s ochtends en ik zit in de trein naar het vliegveld. Na bijna 8 weken komt Marike eindelijk aan. Wat zijn de indrukken na 8 weken?
Hong Kong is groots, overweldigend en heeft toch wat weg van een dorp. De stad is op een ongelofelijke manier de hoogte in gebouwd. Niet alleen de enorme wolkenkrabbers waar de corporates zitten, maar ook een beetje wooncomplex heeft dertig plus aan verdiepingen. Tel daar bij dat waar gebouwd is alles dicht op elkaar staat. Een toren verder zit het hoofdkantoor van HSBC. Mijn equivalent bij HSBC heeft zijn scherm van mij afgedraaid, anders kan ik lezen welke overnames zij plannen.
Bovendien kenmerken uitdijende steden zich door meer en meer laagbouw als je aan rand komt. Afgelopen weekend ben ik bij Edward, mijn Chinese collega, in New Territoties (rand van de stad) langs gegaan en ook daar is de sky the limit. Laatst een serie gezien op de discovery channel over de “perfecte typhoon” die op HK zou kunnen knallen. Domino d-day met skyscrapers.
Toch ligt de stad midden tussen de diepgroene en dichtbegroeide bergen. Grote stukken zijn niet te bebouwen en geven daarom bijna altijd wel ergens een groen uitzicht. Openbaar vervoer is on Nederlands efficient en je zit ook zo in diezelfde bergen. De rest van het leven centreert zich in Central, mid levels (de woonwijk erboven), Soho (de wijk met de barren, restaurant etc) en Happy valley (de sportvelden). Alles ligt bijna op loopafstand van elkaar. Of HK met 7m inwoners is echt een dorp of er is nog een hoop meer te ontdekken...
De balans van de bank. Ik geloof er heilig in dat maximaal leren het begin is van alles. Focus op je leercurve en de rest volgt vanzelf, wat dat ook is. Na 2 jaar corporate finance in Amsterdam vond ik dat mijn eigen leercurve wat vlakker werd en mijn nieuwe rol heeft absoluut weer een steile leercurve. Eerder heb ik al wat eerste indrukken neergezet, de afgelopen weken heb ik mij vooral verbaasd over de complexiteit van een grote organisatie.
Mijn oude rol was heel project matig en dan zie maar een stuk van een organisatie. Nu zit ik dichter tegen de besluitvorming aan. Ik krijg zowel een gevoel hoe dat hier voor de bank in Azië gaat als hoe het in Amsterdam gaat. Grotere organisaties zijn enorme complexe horloges en een constant uitdijend aantal radartjes. Vroeg of laat komt er zand in en als niet alle schakeltjes met elkaar meedraaien, gaat dat zand er nooit meer uit. Teveel schakels is funest, want dan vertraagt er altijd wel een. Sense and simplicity is het enige wat helpt... elimineer de tussenliggende schakels en maak communicatie lijnen korter.
Makkelijker gezegd dan gedaan. Nu pas begrijp ik waar die management boeken op de universiteit over gingen. Achteraf zinnig, maar verschil tussen theorie en praktijk is enorm. Moeilijk precies te verwoorden wat ik leer, maar ik leer.
Alleen zijn is geen bal aan. Er is een liedje van de Dijk wat als titel heeft “een man weet pas wat hij mist als ze er is niet is” en dat is het gewoon. Voor Marike is de stap nog veel spannender. Zij heeft haar baan opgezegd om haar geluk te beproeven. Nog weer net wat anders dan in een gespreid corporate bedje terecht te komen. Daar heb ik eigenlijk veel meer bewondering voor.
Daar komt Marike. Tijd voor haar om wat impressies op te gaan schrijven, ik val in herhaling.
Hong Kong is groots, overweldigend en heeft toch wat weg van een dorp. De stad is op een ongelofelijke manier de hoogte in gebouwd. Niet alleen de enorme wolkenkrabbers waar de corporates zitten, maar ook een beetje wooncomplex heeft dertig plus aan verdiepingen. Tel daar bij dat waar gebouwd is alles dicht op elkaar staat. Een toren verder zit het hoofdkantoor van HSBC. Mijn equivalent bij HSBC heeft zijn scherm van mij afgedraaid, anders kan ik lezen welke overnames zij plannen.
Bovendien kenmerken uitdijende steden zich door meer en meer laagbouw als je aan rand komt. Afgelopen weekend ben ik bij Edward, mijn Chinese collega, in New Territoties (rand van de stad) langs gegaan en ook daar is de sky the limit. Laatst een serie gezien op de discovery channel over de “perfecte typhoon” die op HK zou kunnen knallen. Domino d-day met skyscrapers.
Toch ligt de stad midden tussen de diepgroene en dichtbegroeide bergen. Grote stukken zijn niet te bebouwen en geven daarom bijna altijd wel ergens een groen uitzicht. Openbaar vervoer is on Nederlands efficient en je zit ook zo in diezelfde bergen. De rest van het leven centreert zich in Central, mid levels (de woonwijk erboven), Soho (de wijk met de barren, restaurant etc) en Happy valley (de sportvelden). Alles ligt bijna op loopafstand van elkaar. Of HK met 7m inwoners is echt een dorp of er is nog een hoop meer te ontdekken...
De balans van de bank. Ik geloof er heilig in dat maximaal leren het begin is van alles. Focus op je leercurve en de rest volgt vanzelf, wat dat ook is. Na 2 jaar corporate finance in Amsterdam vond ik dat mijn eigen leercurve wat vlakker werd en mijn nieuwe rol heeft absoluut weer een steile leercurve. Eerder heb ik al wat eerste indrukken neergezet, de afgelopen weken heb ik mij vooral verbaasd over de complexiteit van een grote organisatie.
Mijn oude rol was heel project matig en dan zie maar een stuk van een organisatie. Nu zit ik dichter tegen de besluitvorming aan. Ik krijg zowel een gevoel hoe dat hier voor de bank in Azië gaat als hoe het in Amsterdam gaat. Grotere organisaties zijn enorme complexe horloges en een constant uitdijend aantal radartjes. Vroeg of laat komt er zand in en als niet alle schakeltjes met elkaar meedraaien, gaat dat zand er nooit meer uit. Teveel schakels is funest, want dan vertraagt er altijd wel een. Sense and simplicity is het enige wat helpt... elimineer de tussenliggende schakels en maak communicatie lijnen korter.
Makkelijker gezegd dan gedaan. Nu pas begrijp ik waar die management boeken op de universiteit over gingen. Achteraf zinnig, maar verschil tussen theorie en praktijk is enorm. Moeilijk precies te verwoorden wat ik leer, maar ik leer.
Alleen zijn is geen bal aan. Er is een liedje van de Dijk wat als titel heeft “een man weet pas wat hij mist als ze er is niet is” en dat is het gewoon. Voor Marike is de stap nog veel spannender. Zij heeft haar baan opgezegd om haar geluk te beproeven. Nog weer net wat anders dan in een gespreid corporate bedje terecht te komen. Daar heb ik eigenlijk veel meer bewondering voor.
Daar komt Marike. Tijd voor haar om wat impressies op te gaan schrijven, ik val in herhaling.
Subscribe to:
Posts (Atom)
