Waanzinnig! Was het wat we hadden gehoopt? Zoveel meer! Drie dagen feest met je beste vrienden en familie. Heftig! De meeste mensen hadden we al een tijd niet gezien en zouden we na het huwelijk weer een tijd niet zien. Intens genieten was de missie.

Na een super-pre-avond vrijdag, werden we zaterdag natuurlijk veel ste vroeg wakker. Hoezo wedstrijdzenuwen? Ik spring uit bed om de gordijnen open te trekken en schrik van de donkergrijze wolken tot aan het puntje van de horizon…. Hmmm, bromt Joppe nog vanuit bed. Hij kan duidelijk niet zien wat ik zie en mompelt nog half slaperig “Gelukkig regent het niet”.

Maar regen of geen regen, the show must go on! Wonder boven wonder breekt de zon door terwijl in onze gele zoef-mobiel onderweg zijn naar Saint Jean de Cole. Compleet met onze eigen fotografe EN papparazi (zie op de achtergrond in de hotelkamer met de blauwe luiken...) kan de dag niet meer stuk. Een "Bien sur", een "Oui", 2 ringen, een huilende ringdrager en 6 handtekeningen later is het zover. Champagne!


De hele dag vliegt voorbij en voor we het weten zitten we weer in een gele auto. Wat een waanzinnige dag!! Dankjewel aan iedereen die helemaal is gekomen. Het is voor ons echt een ongelofelijk mooi weekend geweest. Dit was zeker onze zwaarste terugvlucht naar Hong Kong ooit.
De mooiste dag van ons leven? Zou heel goed kunnen, maar ik hoop toch echt van niet, want dan is ie dus al voorbij.

Hond in Hong Kong

Waarom het niet makkelijk is om een hond te zijn in HK.

1. Er is altijd het risico dat je in de chao fan (gebakken rijst) eindigt. De chinees wil nog wel eens de hond in de rijst stoppen en het enige voordeel van hond in je rijst is denk ik dat het geen rat is, wat nog wel eens gebeurt als je gebakken rijst met kip bestelt in mainland China. Hier gaat voor elk nadeel heeft zijn voordeel maar mondjesmaat op.

2. Ik vraag me af of ze de hond alvast willen opwarmen, maar in onze buurt waar de gegoede Chinese middenstand leeft doen ze de hond in de winter een bodywarmer aan. En mooi kitsch is zeker niet lelijk hier. Dit jaar is een exceptioneel koude winter met de temperatuur zelfs een paar keer onder de 10 graden.

3. De hond wordt uitgelaten door de Amah (inwonende poets). Echter, eenmaal buiten schoolt de Amah samen onder het eerste afdak met haar lotgenoten. Daar bellen ze over krakerige teledump lijnen naar de Philippijnen om hun beklag te doen. Krakend klinkt het terug dat ze niet moeten lullen maar poetsen want thuis is er helemaal geen werk. Ik leef zeker met ze mee, maar de hond zijn dagelijkse verzet is 20 meter naar een afdak met een een bodywarmer aan. Dat is ook niet alles.

4. Vanochtend zag ik dat dit echt een honden-bestaan is. Ik heb de eerste honden poncho gezien. Onder een afdak stond een Amah met hond te bellen. Droog maar dat maakte niet meer uit want de hond had een honden poncho aan. Vier gaten voor de poten, knopen onder bij de buik en wijd uitlopend tot 10 cm boven de grond. Ik vond het zielig en lachwekkend tegelijkertijd, maar ja, wie wil er nou een natte hond in de rijst?

Topvrouwen

Vandaag hebben we ons eerste Mandarijnse studieboek afgerond! Onze lerares Kitty, die haar jas tijdens de les aanhield omdat het maar 17 graden is brrrrr, is reuze trots op ons. Doorzetters noemt ze ons. Veel studenten geven het al snel op. Onderschatten de taal. Joppe en ik voelen ons briljant. Wat ontzettend knap van ons. Terwijl we een stukje boven onze schoenen zweven, laat ze terloops nog even vallen dat ze nog tijd heeft voor meer leerlingen. Of wij nog mensen kennen?

Kitty is een goede zakenvrouw. Zij weet mensen aan zich te binden en, nog belangrijker, ze te houden. Als ik in de ‘South China Morning Post’ lees over dat Aziatische vrouwen niet alleen tegen het glazen plafond duwen, maar erdoorheen breken, denk ik meteen aan haar.

Steeds meer Aziatische vrouwen treden toe tot de arbeidsmarkt, en steeds meer vrouwen komen op topposities in het bedrijfsleven. Is het positieve discriminatie? Of zijn ze gewoon beter dan hun mannelijke concurrenten?
Laatst werden er in de kroeg ook weer veel grappen gemaakt over onze goede vriend A. omdat zijn vriendin J. op een hogere positie zit en meer verdient dan hij. Om maar niet te spreken over vriend R. die maar 3 dagen per week werkt en zijn vriendin E. 5.

Hoe is het voor een man om onder een vrouw te werken? En dan niet zo’n vrouw met van die schoudervullingen tot over hun oren. Dat is toch het stereotype beeld wat mannen hebben van vrouwen op topposities? Mannelijke types. Kenaus. Alles behalve huwelijksmateriaal in ieder geval. Voelen mannen zich bedreigd door vrouwen in hoge posities of met hoge salarissen?

Mijn goede vriendin M, is een prototype mooie vrouw. Daarbovenop ook nog eens lief, gezellig, grappig en slim. Maar ook, volgens haar meest recente ex-vriend, te ambitieus. Waar dit bij mannen vaak als aantrekkelijke eigenschap wordt gezien, werkt dit bij vrouwen blijkbaar andersom. Toch een negatieve bijsmaak bij alle positieve ontwikkelingen lijkt mij.

Onze lerares Kitty is ook nog vrijgezel. Zou zij met haar werk stoppen als haar toekomstige echtgenoot het zou eisen? Van het antwoord dat ik denk dat ze zou geven moet ik nu al lachen.