De nieuwe dirigent

Het orkest heeft een nieuwe dirigent. 4 kg en een fractie van het gewicht van de rest van het orkest, maar hij geeft altijd het ritme aan. Hier links in ruste, of soort van, maar meestal is er iemand voor nodig, bijvoorbeeld oma's. Maar ook die zijn in de ban van zijn ritme. Slapen gaat super, we raden iedereen aan omdat in shifts van 2 uur te doen ipv de hele nacht door.

Gelukkig hebben we een geheim wapen, de draagzak. Zelfde ritme, temperatuur en bewegingen als de afgelopen maanden, zelfs als papa hem om slingert. those were the days. Keek hij al die 9 maanden zo?

Heel veel dank voor alle felicitaties, cadeautjes en alle andere mooi dingen. Sommige dingen moet Jesse nog even ingroeien, maar deze wilde hij meteen. Ja ja, vrije opvoeding geloven wij ook in, Jesse mag zelfs zijn eigen voetbal club kiezen maar voor het geval dat, dan heeft ie alvast een shirt.

Jesse the man

Gewoon alledaagse dingen zei Marike in haar laatste blog. Wat ze bedoelde was dat als je aankomt in HK je alle indrukken van je afschrijft. Daarna ga je lekker in die indrukken leven en stop je met erover schrijven.

Dat ging dus een blog goed, nu zijn ze er weer. Nieuwe indrukken.

en wat voor indrukken - Jesse the man. Enjoy.

En toen woonden we alweer ruim 3 jaar in Hong Kong! Het nieuwe en spannende is inmiddels vervangen door, tsja, leven. Ons dagelijks leven voelt blijkbaar ook alledaags. Maar gelukkig maken we nog steeds best spannende dingen mee: slangen (midden in het bos, maar ook rustig loungend in de garage van vriendin), typhoons die je nachtenlang wakker houden en vervolgens ben je dagenlang bezig om het tape weer van je ramen te krijgen, hittegolven waardoor je de straat niet meer op mag etc. Leven in Hong Kong verveelt niet snel. We blijven genieten!

Maar het meest spannende in ons leven is dat er uitbreiding onderweg is. Een kleine Joppe of Marike zal ons leven op z’n kop gaan zetten. We hebben er ontzettend veel zin in, maar hebben ook eigenlijk nog geen idee wat we kunnen verwachten.

Over m’n zwangerschap mag ik niet klagen. Buiten het feit dat ik een enorme watermeloen heb voorgeknoopt, kan ik nog veel. Ik heb alleen geen idee meer welke kleur nagellak er op m’n teennagels zit en ben hysterisch veel tijd kwijt aan het smeren van alle soorten vochtinbrengende crèmes die ik kan vinden. Oh ja en ik heb een extreem sterk reukvermogen ontwikkeld. Ongelofelijk. Ik moet echt met een hele ruime bocht om de Bodyshop heen en je kunt je voorstellen hoe zwaar ik het heb met sommige mensen in een volle bus met 34 graden...

En we hebben een nieuw huis! Huis 3 in 3 jaar. Doen we leuk. Voor verhuizen draaien we onze hand niet meer om. Het verhuisbedrijfje kent ons inmiddels en we kregen een vaste klanten korting... We zitten 5 minuten van ons vorige huis, maar hebben een zee aan extra ruimte. Heerlijk!

Ons leven gaat dus gewoon alledaags verder. Met dagelijks UBS, ZOAT (6-8 november) en Kiddokek. Waar we trouwens een nieuwe collectie ploncho’s en jurkjes hebben! Binnenkort op de site, maar eerst te koop bij Flavourites Live in het World Fashion Centre in Amsterdam van 20-22 november (www.flavouriteslive.nl). Dus voortaan op dit blog, gewoon alledaagse dingen; ons leven!

Waanzinnig! Was het wat we hadden gehoopt? Zoveel meer! Drie dagen feest met je beste vrienden en familie. Heftig! De meeste mensen hadden we al een tijd niet gezien en zouden we na het huwelijk weer een tijd niet zien. Intens genieten was de missie.

Na een super-pre-avond vrijdag, werden we zaterdag natuurlijk veel ste vroeg wakker. Hoezo wedstrijdzenuwen? Ik spring uit bed om de gordijnen open te trekken en schrik van de donkergrijze wolken tot aan het puntje van de horizon…. Hmmm, bromt Joppe nog vanuit bed. Hij kan duidelijk niet zien wat ik zie en mompelt nog half slaperig “Gelukkig regent het niet”.

Maar regen of geen regen, the show must go on! Wonder boven wonder breekt de zon door terwijl in onze gele zoef-mobiel onderweg zijn naar Saint Jean de Cole. Compleet met onze eigen fotografe EN papparazi (zie op de achtergrond in de hotelkamer met de blauwe luiken...) kan de dag niet meer stuk. Een "Bien sur", een "Oui", 2 ringen, een huilende ringdrager en 6 handtekeningen later is het zover. Champagne!


De hele dag vliegt voorbij en voor we het weten zitten we weer in een gele auto. Wat een waanzinnige dag!! Dankjewel aan iedereen die helemaal is gekomen. Het is voor ons echt een ongelofelijk mooi weekend geweest. Dit was zeker onze zwaarste terugvlucht naar Hong Kong ooit.
De mooiste dag van ons leven? Zou heel goed kunnen, maar ik hoop toch echt van niet, want dan is ie dus al voorbij.

Hond in Hong Kong

Waarom het niet makkelijk is om een hond te zijn in HK.

1. Er is altijd het risico dat je in de chao fan (gebakken rijst) eindigt. De chinees wil nog wel eens de hond in de rijst stoppen en het enige voordeel van hond in je rijst is denk ik dat het geen rat is, wat nog wel eens gebeurt als je gebakken rijst met kip bestelt in mainland China. Hier gaat voor elk nadeel heeft zijn voordeel maar mondjesmaat op.

2. Ik vraag me af of ze de hond alvast willen opwarmen, maar in onze buurt waar de gegoede Chinese middenstand leeft doen ze de hond in de winter een bodywarmer aan. En mooi kitsch is zeker niet lelijk hier. Dit jaar is een exceptioneel koude winter met de temperatuur zelfs een paar keer onder de 10 graden.

3. De hond wordt uitgelaten door de Amah (inwonende poets). Echter, eenmaal buiten schoolt de Amah samen onder het eerste afdak met haar lotgenoten. Daar bellen ze over krakerige teledump lijnen naar de Philippijnen om hun beklag te doen. Krakend klinkt het terug dat ze niet moeten lullen maar poetsen want thuis is er helemaal geen werk. Ik leef zeker met ze mee, maar de hond zijn dagelijkse verzet is 20 meter naar een afdak met een een bodywarmer aan. Dat is ook niet alles.

4. Vanochtend zag ik dat dit echt een honden-bestaan is. Ik heb de eerste honden poncho gezien. Onder een afdak stond een Amah met hond te bellen. Droog maar dat maakte niet meer uit want de hond had een honden poncho aan. Vier gaten voor de poten, knopen onder bij de buik en wijd uitlopend tot 10 cm boven de grond. Ik vond het zielig en lachwekkend tegelijkertijd, maar ja, wie wil er nou een natte hond in de rijst?

Topvrouwen

Vandaag hebben we ons eerste Mandarijnse studieboek afgerond! Onze lerares Kitty, die haar jas tijdens de les aanhield omdat het maar 17 graden is brrrrr, is reuze trots op ons. Doorzetters noemt ze ons. Veel studenten geven het al snel op. Onderschatten de taal. Joppe en ik voelen ons briljant. Wat ontzettend knap van ons. Terwijl we een stukje boven onze schoenen zweven, laat ze terloops nog even vallen dat ze nog tijd heeft voor meer leerlingen. Of wij nog mensen kennen?

Kitty is een goede zakenvrouw. Zij weet mensen aan zich te binden en, nog belangrijker, ze te houden. Als ik in de ‘South China Morning Post’ lees over dat Aziatische vrouwen niet alleen tegen het glazen plafond duwen, maar erdoorheen breken, denk ik meteen aan haar.

Steeds meer Aziatische vrouwen treden toe tot de arbeidsmarkt, en steeds meer vrouwen komen op topposities in het bedrijfsleven. Is het positieve discriminatie? Of zijn ze gewoon beter dan hun mannelijke concurrenten?
Laatst werden er in de kroeg ook weer veel grappen gemaakt over onze goede vriend A. omdat zijn vriendin J. op een hogere positie zit en meer verdient dan hij. Om maar niet te spreken over vriend R. die maar 3 dagen per week werkt en zijn vriendin E. 5.

Hoe is het voor een man om onder een vrouw te werken? En dan niet zo’n vrouw met van die schoudervullingen tot over hun oren. Dat is toch het stereotype beeld wat mannen hebben van vrouwen op topposities? Mannelijke types. Kenaus. Alles behalve huwelijksmateriaal in ieder geval. Voelen mannen zich bedreigd door vrouwen in hoge posities of met hoge salarissen?

Mijn goede vriendin M, is een prototype mooie vrouw. Daarbovenop ook nog eens lief, gezellig, grappig en slim. Maar ook, volgens haar meest recente ex-vriend, te ambitieus. Waar dit bij mannen vaak als aantrekkelijke eigenschap wordt gezien, werkt dit bij vrouwen blijkbaar andersom. Toch een negatieve bijsmaak bij alle positieve ontwikkelingen lijkt mij.

Onze lerares Kitty is ook nog vrijgezel. Zou zij met haar werk stoppen als haar toekomstige echtgenoot het zou eisen? Van het antwoord dat ik denk dat ze zou geven moet ik nu al lachen.

Weekendje Beijing

Samen met de (schoon-) familie zijn we een lang weekend naar Beijing geweest. Een foto-verslag van het plein van de Hemelse Vrede, het zomerpaleis, de verboden stad en DE muur. Netjes alle highlights afgevinkt, met ook nog eens prachtig weer. Superweekendje!

Typhoon! IJsvrij!

Vrijdagmiddag was het zover. IJsvrij in de tropen; eindelijk! Hier noemen ze het typhoon signal 8, maar de uitkomst is precies hetzelfde. Een middagje vrij op kosten van de baas!

Om 14 uur vrijdagmiddag werd eindelijk het signaal verhoogd van 3 naar 8. Het startschot voor het weekend, waar alle 7 miljoen inwonenden graag direct gehoor aan gaven. Gevolg: totale chaos! Koninginnedag op Station Amsterdam Centraal.

Overvolle trams, waar je zonder fatsoenlijk elleboogwerk niet eens meer in de buurt komt van de ingang. Om maar niet te spreken over hoe je er vervolgens weer uitkomt… Alle taxi-meters gaan per direct uit, en als je door het raampje niet minimaal het tienvoudige bedrag van de normale prijs naar de chauffeur schreeuwt, blijft de deur van de taxi resoluut op slot.
Roltrappen worden gesloten uit angst dat mensenmassa’s elkaar erin vertrappen en de ingangen van de metro’s zijn tijdelijk afgezet omdat mensen elkaar blijkbaar op de rails aan het duwen zijn…

Tussen al die ellebogen, probeer ook ik naar huis te lopen. Of eigenlijk te schuifelen. De locale bevolking weet zich feilloos met haar paraplu’s door de mensenmassa’s heen te manoeuvreren. Heel knap zoals ze elkaar weten te ontwijken zonder er ogenschijnlijk moeite voor te hoeven doen. Ik loop mezelf continue vast en ben een hele hoop au’s en sorry’s verder voor mijn paraplu en ik de overkant van de straat hebben gehaald. Ik verdenk de locale bevolking dan ook van geheime codes en afspraken.

Een half uur later heb ik een kleine 200 meter afgelegd. Ik besef me dat thuiskomen een vrij kansloze zaak is. Dus sla ik linksaf, richting Lan Kwai Fong; het uitgaanscentrum van Hong Kong. Een kleine 10 minuten later sta ik mee te zingen met ‘Summer of 69’ samen met 2000 andere gestrande expats. Het walhalla voor iedere horecaondernemer. De tent waarin we ons bevinden, met de zeer toepasselijke naam ‘Stormies’ speelt heel slim in op de omstandigheden en laat de gratis shooters rijkelijk vloeien. Dat er 6 uur later nog steeds geen storm is langs geweest schijnt niemand meer echt iets te interesseren…