Zeilwedstrijd I

Als trotse bezitters van een heuse Hobie Tiger, hebben wij afgelopen weekend onze allereerste wedstrijden gevaren. Onze 4e keer op het water. Onze 1e keer met daadwerkelijk wind…
Joppe aan het roer met het grootzeil als kapitein eindverantwoordelijk (helm) en Marike als crew, navigator, hangend in de trapeze, de spinaker ter hand. Deze week verslag van de crew. Volgende week een update van de helm.

Zaterdagochtend. De wekker gaat… Te vroeg. Wel al urenlang wakker. Toch een beetje last van wedstrijd-zenuwen. Snel wind checken, windkracht 5. Meer zenuwen.
Onderweg in de bus nog wat coördinaten invoeren in de GPS. Taak van de crew. Gelukkig hebben we de GPS al 3 dagen en weet ik precies hoe het allemaal werkt????
Joppe kijkt uiterst tevreden naar buiten. Een beetje wind doet een huwelijk erg goed. Nou maar hopen dat ons huwelijk het einde van dit weekend haalt. Als ik de andere zeilers moet geloven kan zo’n boot je huwelijk maken, of, vaker eigenlijk, breken.
Op de briefing wordt ons verteld dat het buiten de baai echt hard waait en het inmiddels windkracht 6 is. Hoge golven ook. Iedereen om me heen wordt steeds vrolijker en enthousiaster. Ik moet vooral heel nodig plassen voor de 4e keer in 30 minuten.
Ik ben niet bang aangelegd. Maar onze vorige paar keer was het maximaal windkracht 3 en toen ging het al best heel hard. In mijn hoofd doe ik dit maal 2 en krijg diverse angstvisoenen over haaien en schipbreuk.
Joppe loopt fluitend terug naar de boot en verzekert me dat er echt niets kan gebeuren. Vervolgens gaat hij ook voor de 3e keer in 20 minuten gaat plassen…

De start, de toeter is gegaan. Nog 5 minuten voor we over de startlijn mogen. Ik zie dat er op de boot wat lijntjes door elkaar lopen. Super tevreden dat ik iets zelf heb ontdekt wat niet helemaal goed is ga ik aan de slag om dit op te lossen. Bijna klaar en dan, het startschot. Iedereen is al over de streep. Wij zijn nog niet in de buurt.
5 minuten achterstand maar vol goede moed.
Zodra we de baai uitzoefen komen de golven op ons af. Ik hang in de trapeze en wordt bij iedere golf van alle kanten weggespoeld. Joppe doet een uiterst knap staaltje stuurwerk en wij presteren het om niet om te slaan, terwijl wij de wereldkampioen naast ons zien zwemmen. Gagaha, uiterst tevreden trotseren we de golven.
Om het eerste eiland heen blijken de golven echter nog hoger te zijn en de wind nog harder. Joppe en ik zien in dat het puur overleven is op het moment. Even komt de gedachte bij me op om te gaan huilen nu. Maar de constante golven die over me heen slaan en mijn armen en benen die trillen van de inspanning kunnen dit er op het moment even niet bijhebben. Niet zeuren en doorbuffelen dan maar.
Dan eindelijk, de finish…. De overige deelnemers, die allen al lang zijn aangekomen, juichen dat wij het hebben gehaald. Ze waren best een beetje bezorgd geweest. De rest van de league bestaat uit onder andere dus de wereldkampioen, de Aziatische kampioenen en die-hards die al minstens 10 jaar catamaran zeilen. En uit ons, onze 4e keer….
Dan mijn lekkerste biertje ooit!!

Dag 2:
Wederom een vroege ochtend. Maar vol goede moed. We hebben gisteren overleefd en vandaag gaat het minder hard waaien. Het kan dus alleen maar beter worden!
We besluiten in ieder geval een hele goede start te maken. Aftellen, nog 3 seconden, 2, 1 en we zijn vertrokken. Als eerste over de start!! Wow, dus zo voelt het om in de kopgroep te varen! Het is vandaag ‘slechts’ windkracht 4-5 en de boot zingt over de golven. Een aarzelend zonnetje. Ik voel me een soort Pacman terwijl we ons door de GPS geleid om de eilanden heen suizen. De finish… En we zijn niet de laatste boot!!
Onze vreugde is van korte duur. We zijn te vroeg gestart. 2 seconden. Gediskwalificeerd.
Onze perfect start moet nog komen. 1 keer te laat en 1 keer te vroeg maakt samen perfect toch? Het biedt in ieder geval hoop voor volgend weekend.
Gelukkig kunnen we er beiden hartelijk om lachen. Tsja. Volgend weekend nieuwe kansen! En ons huwelijk? Rock-solid!